آنی شرلی ریلا در اینگل ساید 8

-آنجا… بدون تو هم خیلی ها هستند.

-ریلا -ریلای ما- ریلا! موضوع این نیست. من باید به خاطر خودم بروم… برای زنده نگه داشتن روح خودم. اگر نروم به موجودی پست، بی ارزش و بی روح تبدیل می شوم و این خیلی بدتر از کور شدن یا فلج شدن یا تمام چیزهایی است که از آنها می ترسیدم.

-ممکن است… کشته شوی.

ریلا به خاطر گفتن این حرف خودش را سرزنش کرد. می دانست گفتن چنین حرف هایی کار آدم های ضعیف و ترسوست، ولی زیر آن همه فشار و اضطراب تمرکزش را از دست داده بود. والتر گفت: «”چه تند برود چه آهسته، در انتها فقط مرگ پیش روی اوست.” قبلا هم به تو گفته ام که از مرگ نمی ترسم. برای به دست آوردن یک زندگی ناب باید بهای زیادی پرداخت. این جنگ صحنه ای زشت و خوفناک است و من می روم تا به کمک دیگران این صحنه را محو کنم. می روم تا برای حفظ زیبایی های زندگی بجنگم… این وظیفه من است. شاید وظایف سنگین تری هم وجود داشته باشد، ولی وظیفه ی من همین است. من به کانادا مدیونم و باید دینم را ادا کنم. ریلا! از وقتی جم خانه را ترک کرد، اولین باری است که احساس می کنم اعتماد به نفس کافی دارم.»

بعد خندید و ادامه داد: «حتی می توانم شعر بنویسم. از آگوست پیش تا به حال یک خط هم ننوشته ام. ولی امشب مغزم پر از شعر است. خواهر کوچولوی من! شجاع باش. یادم می آید موقع رفتن جم شهامت زیادی از خودت نشان دادی.»

ریلا که مجبور بود کلمه به کلمه حرف بزند تا بغضش نترکد، گفت: «آن موقع… فرق داشت… جم را هم… دوست داشتم… و… وقتی او رفت فکر می کردیم… جنگ… زود تمام می شود… در ضمن… تو… برای من… خیلی عزیزی… والتر!»

-ریلای ما- ریلا! تو باید با نشان دادن شهامتت به من کمک کنی. من امشب بر ترسم غلبه کردم و از این پیروزی سرمستم… آن قدر سبکم که می توانم پرواز کنم… ولی روحیه ام همیشه این طوری نمی ماند. آن موقع است که به کمک تو نیاز پیدا می کنم.

ریلا خودش را برای شنیدن واقعیتی تلخ آماده کرد و پرسید: «چه موقع… باید… بروی؟»